Over kamperen gesproken: ik mag graag kamperen. Of het nou winter is of niet, het maakt mij weinig uit. Weekends ben ik met mijn tentje meestal te vinden bij een boer achter op het land of op een camping die het hele jaar open is. Je zou denken: koud! Maar daar heb ik mijn kacheltje voor. Die sluit ik aan op mijn debrilator, welke ik acht jaar geleden heb gekocht op een markt in Bologna. En zo heb ik het heerlijk warm in m?n tentje.

Mijn vriendin verklaart mij finaal voor gek. ?Kamperen in de winter?!? zegt ze dan, ?helemaal mesjokker?. Ze is een keer mee geweest, dat was bij Beverwijk in de buurt. Moest nou net die rel daar in de buurt plaatsvinden tussen die Feyenoord en Ajaxsupporters! Mijn hele tent naar de kaloten. Het eerste wat ik nog een beetje kon redden was m?n debrilator. Susan (m?n vriendin) brullen, daar in het ziekenhuis. Ze hield maar niet op. ?Mesjokker, mesjokker da?j bent? en zo. Ach je weet wel. Niet veel gewend.

Sindsdien ga ik altijd alleen. Susan brengt zo nu en dan wel eens een enkele keer een bezoekje (als ik in de buurt ben). Ze brengt dan koffie met een stukje zelfgebakken gebak mee, en dan zeg ik wel eens gekscherend: lekker.

Verder gaat het prima met ons. We hebben een hond, Labrador, en twee poezen, Kat en Miauw. Ooit ben ik van plan om ze nog eens een keer mee te nemen. Maar Susan is wel beetje een rare. Ze kan ze niet missen. ?Dan voel ik me onveilig?, zeg ze dan. Tja? Ach, je weet wel.

Groetjes, Bob.